Mακελειό

Ένα μαχαίρι έχω εγώ θα κόψει και θα σφάξει
πως έμπλεξα λοιπόν εδώ λίγο προτού χαράξει
ήταν κουβέντες του κεφιού άλλους δεν θα τους νοιάξει
μα είναι ζήτημα τιμής θέλω να είμαι εντάξει.


Σηκώθηκαν σε μια στιγμή νταήδες να το παίξουν
δίχως να δώσω αφορμή για να με κοροϊδέψουν
θα γίνει απόψε μακελειό στου Μήτσου το κουτούκι
για της τιμής μου το εγώ θα αρχίσω με χαστούκι.


Ρίχνω στον έναν μια σπρωξιά τον άλλον τον κρατάω
και με μαχαίρι που βαστώ στο στήθος τον τρυπάω
μ' έναν σουγιά ο παντελής χυμά για να με σφάξει
μα χάμω έπεσε νεκρός ψυχή που 'χει πετάξει.

Με το βήμα μου γοργό

Με το βήμα μου γοργό την πόρτα αφήνω πίσω
λόγια έχω στο μυαλό λίγο πριν δακρύσω
μπαίνω στο αμάξι βάζω μπρος τα δάκρυα θα σκουπίσω
και στην εθνική οδό όλο το γκάζι θα πατήσω.



Θέλω να ρθω να σε δω τα χίλια να φιλήσω
και της αγάπη σου το φως εγώ θα το φωτίσω
έχω ανάγκη να σε βρω τα μάτια σου να αντικρίσω
τα λόγια σου ξανά να πιο και το κορμί σου να μυρίσω.


Πάει καιρός που ήμασταν μαζί που μου'πες θα αφήσω
και στης μιζέριας το σκαμπό με έβαλες να καθίσω
ήταν μου'λεγες γραφτό την σχέσει να μαυρίσω
τραβάω χειρόφρενο με στο μυαλό και πίσω θα γυρίσω.

Μην μου κλαίς

Θέλω να γράψω για την ζωή μου αυτό γράμμα
για τις καρδιές που περνάνε ένα δράμα
να μιλάει για αγάπες που φύγανε και αυτές
για τα όνειρα που κάναμε μόνο μην μου κλαις.


Μην μου κλαις και αν εσύ φταις μην μου κλαις
και αν πολύ σε αγάπησα λίγο ήτανε μου λες
μόνο πες να χωρίσουν οι δρόμοι μας στα δύο
μην μου κλαις και αν θες πες μου μόνο ένα αντίο.

Μην μου λες ότι οι αγάπες πεθαίνουν μοναχές
όταν πάψουν οι έρωτες να νοιώθουν ενοχές
στερεύοντας τα δάκρυα στης ψυχή μας το κατώφλι
είναι δύσκολοo τα βάσανα να πιαστούνε σε απόχη.

Αγριεμένες θάλασσες

Αγριεμένες θάλασσες στα μάτια σου γυρίζουν
και να μάθεις θέλεις ότι και αν ορίζουν
στην ψυχή σου έχεις απέραντο γαλάζιο
ψάξε για να βρεις που είναι το ναυάγιο.


Είναι καλά κρυμμένος αυτός ο θησαυρός
σε πλοίο βουλιαγμένο που κράταγες Σταυρό
πρόσεχε αγάπη μου σε αυτήν την τρικυμία
γιατί όλοι οι χάρτες σου θα σβήσουν την πορεία.

Και αν χαθείς ποτέ στον όμορφο βυθός σου
το φυλαχτό σου κράταγε που έχεις στον λαιμό σου
και με κοράλλι που κρατούν δυο δίδυμες γοργόνες
θα έρθω να σε βρω για πάντα στους αιώνες.

Χάρτινα όνειρα

Χάρτινα όνειρα γλιστρούν από τις γρίλιες
ψεύτικα τα σ΄αγαπώ μαστίγωσαν τον χρόνο
θέλω να σε ρωτήσω μα δεν τόλμησα να πω
πως χάθηκε το σήμερα στο αύριο και στο χτες.


Έχεις κρατήσει της ψυχής  τα λάφυρα με πόνο
και να αντέξω μόνος φοβάμαι να σε δω
στα μάτια σου απλώνονται της νιότης σου οι πύλες
και για να με νιώσεις σου φωνάζω πόσο φταις.


Μόνο την μορφή σου ακουμπάω στο σκοτάδι
και περνάς από κοντά μου σαν να σαι ξωτικό
φοράς τα πέπλα της γοητείας στο κορμί σου
και να αγγίξω θέλω μόνο το κορμί το αερικό.


Μα εσύ τώρα έχεις φύγει για ταξίδι μαγικό
να ξέρεις ότι θα με πάντοτε εγώ μαζί σου
όπου και να πας θα σου χαρίζω ένα χάδι
και το φιλί σου πάντα θα κρατάω φυλαχτό.

Έχω μια φλόγα στην καρδία

Έχω μια φλόγα στην καρδιά μα ανάβει και με σβήνει
έχω στα στήθια μου καπνούς που φτιάχνουμε μια δίνη
με στο κεφάλι μου γυρνούν οι σκέψεις και με πνίγουν
τα συναισθήματα ξερά δεν ξέρω πια τη δίνουν.


Έχω ένα κόμπο στο λαιμό με πιάνει και μα αφήνει
έχω μια ζάλη στο μυαλό δεν ξέρω τη θα γίνει
μέσα στα χέρια μου κρατώ της σκέψεις και τα λάθη
που τόσο σε αγάπησα και όλα τα έχω πάθει.

Ήσουν για μένα ουρανός ο ήλιος μες την νύχτα
ήσουν ο δρόμος της ζωής το νήμα που δεν είχα
πάντα μου γέλαγες εσύ και όλα τα ξεχνούσα
ότι και αν είχα στην ψυχή με σένα μου περνούσαν.


Μα τώρα όλα μένουν εδώ στης μνήμης το κελάρι
εικόνες αναμνήσεις και χαρές με κλίνουν σε λυχνάρι
μα πως μπορώ εγώ να ζω χωρίς εσένα πλάι
μα ο χρόνος όλα τα ξεχνά και όλα τα πατάει.

Πρώτες σταγόνες

Πρώτες σταγόνες πέσανε μες του μυαλού τις μπόρες
πόσο πολύ ξεχάστηκα μες του κελιού τις ώρες
είναι παιχνίδι δύσκολο να παίζω με τα πάθη
όταν λυπάμαι τις στιγμές που χάνονται στα λάθη.

Πως τα κατάφερε η ζωή να μου χει εμένα στήσει
Τέτοια πλεκτάνη δυνατή δίχως να με ρωτήσει
αφού λοιπόν προδόθηκα από τον εαυτό μου
βρέθηκα έτσι ξαφνικά να χάνω το μυαλό μου.

Και τώρα που τρελάθηκα τα πάντα αλλιώς τα είδα
έννοιες σκοτούρες και στιγμές τις κλείνω σε κλεψύδρα
νιώθω συνέχεια τον διωγμό μες στης ψυχής το αμπάρι
και μια φωνή μου τραγουδά σε πήρανε χαμπάρι.

Ένα τραγούδι απ΄τα παλιά ακούω με στα αυτιά μου
να λέει για τα βάσανα που έχω στην καρδιά μου
πόσο πολύ μπερδεύτηκα μες του μυαλού τα βάθη
όταν λυπάμαι τις στιγμές που χάνονται στα λάθη.

Φθηνά κορμιά

Φθηνά κορμιά τις νύχτες απλωμένα
θολά μυαλά της μέρας ξεχασμένα
βουβοί οι ρόλοι, ανήθικες προτάσεις
κομψοί οι τρόποι και πως να αντιδράσεις.

Μόνιμοι πελάτες χωρίς να βλέπεις πλάτες
Δεν γνωρίζεις πια όλες αυτές τις φάτσες
Σε έχουν συνέχεια για δουλειά να σκύβεις το κεφάλι
Πόσο πίκρα χαμογελάς στους έρωτες σου πάλι.

Είσαι συνέχεια σε βωμό σαν να 'σουνα λατρεία
Και ξαφνικά κατρακύλας μέσα στην αμαρτία
Ώσπου μια μέρα δεν περνά για κείνους η μπογιά σου
Και τότε αυτοί σε στέλνουνε γρήγορα και άντε γεια σου.

Αφήνεις πίσω σου τα μπαρ αυτά που σου 'χαν μάθει 
Πετάς τα κόκκινα ταμπλό πιεστικά τα λάθη
Έχεις το γέλιο συντροφιά τα χρόνια σου πορεία

Ήσουν μία πόρνη στο κορμί μα η ψυχή κυρία.

Ησουν όνειρο ήσουν πλάνη

Βαριά τα μάτια του καημού
δρόμοι θολοί του χωρισμού
θάλασσες ποτά ναυαγισμένα
μυαλά από στάχτες σκορπισμένα.

Πριν το χάραμα και πάλι
γυρίζω με άδειο το κεφάλι
μουδιασμένος στου πόνου το κρεβάτι
δεν μπορώ να κλείσω μάτι.

Δυσκολεύουμε όμως να δακρύσω
γιατί ο χρόνος δεν πάει πίσω
έχω κολλήσει στου μυαλού την αυταπάτη
ότι ήμουνα για σένα κάτι.

Παραλίγο όμως να ξεχάσω
έτρεμα μήπως και σε χάσω
μα στης νιότης στο σεργιάνι
ήσουν όνειρο, ήσουν πλάνη.

Νύχτες που αρνούμαι

Νύχτες που με παίρνουν μακριά
μου απλώνουν πέπλα σκοτεινά
νύχτες που δεν έχουν τίποτα να πουν
αυταπάτες μοιράζουν και σκορπούν

Νύχτες που με πάνε πίσω στα παλιά
σκέφτομαι και κάνω βήματα μπροστά
νύχτες που χαράμισα ψάχνοντας να βρω
όνειρα και θαύματα μου καψαν το μυαλό

Νύχτες που με κάνουν αδύναμο μικρό
και δεν υπάρχει τίποτα να ψάξω για να βρω
νύχτες που φοβάμαι μην έρθουν και με βρουν
σκέψεις συναισθήματα συνέχεια με μεθούν

Βλέπω ένα δάκρυ

Ψυχές από ερείπια φορτωμένες
μυαλά από σκέψεις και αξίες μολυσμένες
άνθρωποι που χάνονται και σβήνουν
στον έρωτα δεν ξέρουν πια τι δίνουν.

Και χαραμίζουν της νιότης τους το νήμα
βλέπουν ξεκάθαρα της μοναξιάς το κύμα
βλέπουν Καράβια από μνήμες βουλιαγμένα
κορμιά από λάβες και από στάχτες σκορπισμένα.

Βλέπω ένα δάκρυ που δηλώνει χωρισμό
σαν κάτι απόψε να με ρίχνει στο κενό
νοιώθω να χάνω της αλήθειας μου το αίμα
με απλανές και παγωμένο βλέμμα.

Για τους ανθρώπους που όλο χάνονται στα λάθη
αυτή η ώρα της σιωπής είναι αγκάθι
αυτή την ώρα που δεν ξέρουμε τι κάνουμε
σιγά σιγά και το μυαλό μας χάνουμε.

Γιατί η αγάπη τελικά είναι ένα ψέμα
όμορφο ψέμα που κυλάει σαν το ρέμα
μας ξεστρατίζει από δρόμο λογικής
και γιγαντώνει την αξία της στιγμής.

Τα λίγα λόγια που θα πω

Τα λίγα λόγια που θα πω
για κάποιους άρχοντες γνωστούς
για κάποιους άρχοντες γνωστούς 
και πουλημένους
που με πλεκτάνες πάντα ζουν
πάνω σε πλάτες κυβερνούν
και όλους εμάς για μια ζωή
μας έχουνε γραμμένους

Δίχως ντροπή δίχως καρδιά
με κυνισμό και απονιά
μέσα σε σίδερα πυκνά

θα μας κρατάνε μια χαρά
φυλακισμένους.

Να σηκωθείς κάθε πρωί
να πιεις καφέ να ετοιμαστείς
να ξεκινήσεις να χαθείς
μες της ρουτίνας την αυγή
λεφτά να ψάξεις για να βρεις
γι' αυτούς τους τύπους εσύ ζεις
να έχεις πάντα βολεμένους.
 
Αυτά τα λόγια εγώ θα πω
για τα λαμόγια που μισώ
που υπνωτισμένα ακολουθώ
μες τα σκατά μας έχουνε θαμμένους...

Σαν είμασταν παιδιά.

Το θυμάμαι από παλιά
αυτό το χάδι της μαμάς
αυτό το πέρασμα που
κάναμε σαν ήμασταν παιδιά.

Μα θυμάμαι από παλιά
στις γειτονιές που έτρεχα
να βρω τους φίλους μου ξανά
να τρέξουμε να παίξουμε
με τα άλλα τα παιδιά.

Κάτι άλλαξε όμως πολύ στα ξαφνικά
χωρίς να ξέρουμε ποιος τα έκλεψε αυτά
τα χρόνια εννοώ αυτά τα παιδικά.

Το θυμάμαι από παλιά
τότε που ήμασταν παιδιά
δεν είχαμε έννοιες δεν τα ξέραμε αυτά
το τίμημα που έρχεται τόσο οδυνηρά
σαν φεύγουνε τα χρόνια
τα χρόνια μας τα παιδικά.

Το θυμάμαι από παλιά το σαράκι που
μας τρώει του χρόνου την χαρά
μας στέλνει να φύγουμε να πάμε μακριά
χωρίς να νοιώθουμε τα χρόνια που από πάνω μας περνάν
χωρίς να βλέπουμε κατά νου την διαφορά.

Γλιστράμε ξαφνικά και πέφτουμε στου Άδη
τα κατάμαυρα νερά
και έτσι ξαφνικά πεθαίνουμε νομίζοντας
πως είμαστε παιδιά...