Φθηνά κορμιά

Φθηνά κορμιά τις νύχτες απλωμένα
θολά μυαλά της μέρας ξεχασμένα
βουβοί οι ρόλοι, ανήθικες προτάσεις
κομψοί οι τρόποι και πως να αντιδράσεις.

Μόνιμοι πελάτες χωρίς να βλέπεις πλάτες
Δεν γνωρίζεις πια όλες αυτές τις φάτσες
Σε έχουν συνέχεια για δουλειά να σκύβεις το κεφάλι
Πόσο πίκρα χαμογελάς στους έρωτες σου πάλι.

Είσαι συνέχεια σε βωμό σαν να 'σουνα λατρεία
Και ξαφνικά κατρακύλας μέσα στην αμαρτία
Ώσπου μια μέρα δεν περνά για κείνους η μπογιά σου
Και τότε αυτοί σε στέλνουνε γρήγορα και άντε γεια σου.

Αφήνεις πίσω σου τα μπαρ αυτά που σου 'χαν μάθει 
Πετάς τα κόκκινα ταμπλό πιεστικά τα λάθη
Έχεις το γέλιο συντροφιά τα χρόνια σου πορεία

Ήσουν μία πόρνη στο κορμί μα η ψυχή κυρία.

Ησουν όνειρο ήσουν πλάνη

Βαριά τα μάτια του καημού
δρόμοι θολοί του χωρισμού
θάλασσες ποτά ναυαγισμένα
μυαλά από στάχτες σκορπισμένα.

Πριν το χάραμα και πάλι
γυρίζω με άδειο το κεφάλι
μουδιασμένος στου πόνου το κρεβάτι
δεν μπορώ να κλείσω μάτι.

Δυσκολεύουμε όμως να δακρύσω
γιατί ο χρόνος δεν πάει πίσω
έχω κολλήσει στου μυαλού την αυταπάτη
ότι ήμουνα για σένα κάτι.

Παραλίγο όμως να ξεχάσω
έτρεμα μήπως και σε χάσω
μα στης νιότης στο σεργιάνι
ήσουν όνειρο, ήσουν πλάνη.

Νύχτες που αρνούμαι

Νύχτες που με παίρνουν μακριά
μου απλώνουν πέπλα σκοτεινά
νύχτες που δεν έχουν τίποτα να πουν
αυταπάτες μοιράζουν και σκορπούν

Νύχτες που με πάνε πίσω στα παλιά
σκέφτομαι και κάνω βήματα μπροστά
νύχτες που χαράμισα ψάχνοντας να βρω
όνειρα και θαύματα μου καψαν το μυαλό

Νύχτες που με κάνουν αδύναμο μικρό
και δεν υπάρχει τίποτα να ψάξω για να βρω
νύχτες που φοβάμαι μην έρθουν και με βρουν
σκέψεις συναισθήματα συνέχεια με μεθούν

Βλέπω ένα δάκρυ

Ψυχές από ερείπια φορτωμένες
μυαλά από σκέψεις και αξίες μολυσμένες
άνθρωποι που χάνονται και σβήνουν
στον έρωτα δεν ξέρουν πια τι δίνουν.

Και χαραμίζουν της νιότης τους το νήμα
βλέπουν ξεκάθαρα της μοναξιάς το κύμα
βλέπουν Καράβια από μνήμες βουλιαγμένα
κορμιά από λάβες και από στάχτες σκορπισμένα.

Βλέπω ένα δάκρυ που δηλώνει χωρισμό
σαν κάτι απόψε να με ρίχνει στο κενό
νοιώθω να χάνω της αλήθειας μου το αίμα
με απλανές και παγωμένο βλέμμα.

Για τους ανθρώπους που όλο χάνονται στα λάθη
αυτή η ώρα της σιωπής είναι αγκάθι
αυτή την ώρα που δεν ξέρουμε τι κάνουμε
σιγά σιγά και το μυαλό μας χάνουμε.

Γιατί η αγάπη τελικά είναι ένα ψέμα
όμορφο ψέμα που κυλάει σαν το ρέμα
μας ξεστρατίζει από δρόμο λογικής
και γιγαντώνει την αξία της στιγμής.

Τα λίγα λόγια που θα πω

Τα λίγα λόγια που θα πω
για κάποιους άρχοντες γνωστούς
για κάποιους άρχοντες γνωστούς 
και πουλημένους
που με πλεκτάνες πάντα ζουν
πάνω σε πλάτες κυβερνούν
και όλους εμάς για μια ζωή
μας έχουνε γραμμένους

Δίχως ντροπή δίχως καρδιά
με κυνισμό και απονιά
μέσα σε σίδερα πυκνά

θα μας κρατάνε μια χαρά
φυλακισμένους.

Να σηκωθείς κάθε πρωί
να πιεις καφέ να ετοιμαστείς
να ξεκινήσεις να χαθείς
μες της ρουτίνας την αυγή
λεφτά να ψάξεις για να βρεις
γι' αυτούς τους τύπους εσύ ζεις
να έχεις πάντα βολεμένους.
 
Αυτά τα λόγια εγώ θα πω
για τα λαμόγια που μισώ
που υπνωτισμένα ακολουθώ
μες τα σκατά μας έχουνε θαμμένους...

Σαν είμασταν παιδιά.

Το θυμάμαι από παλιά
αυτό το χάδι της μαμάς
αυτό το πέρασμα που
κάναμε σαν ήμασταν παιδιά.

Μα θυμάμαι από παλιά
στις γειτονιές που έτρεχα
να βρω τους φίλους μου ξανά
να τρέξουμε να παίξουμε
με τα άλλα τα παιδιά.

Κάτι άλλαξε όμως πολύ στα ξαφνικά
χωρίς να ξέρουμε ποιος τα έκλεψε αυτά
τα χρόνια εννοώ αυτά τα παιδικά.

Το θυμάμαι από παλιά
τότε που ήμασταν παιδιά
δεν είχαμε έννοιες δεν τα ξέραμε αυτά
το τίμημα που έρχεται τόσο οδυνηρά
σαν φεύγουνε τα χρόνια
τα χρόνια μας τα παιδικά.

Το θυμάμαι από παλιά το σαράκι που
μας τρώει του χρόνου την χαρά
μας στέλνει να φύγουμε να πάμε μακριά
χωρίς να νοιώθουμε τα χρόνια που από πάνω μας περνάν
χωρίς να βλέπουμε κατά νου την διαφορά.

Γλιστράμε ξαφνικά και πέφτουμε στου Άδη
τα κατάμαυρα νερά
και έτσι ξαφνικά πεθαίνουμε νομίζοντας
πως είμαστε παιδιά...