Μια μέρα θα γυρίσεις

Με μάτια ορθάνοιχτα κοιτάζω το ταβάνι

η απουσία σου τον χρόνο τον ξοδεύει

θυμάμαι μου έταξες μια βόλτα στο λιμάνι

μα η αύρα σου τον πόνο ταξιδεύει.

Με παραμύθια τώρα τρέφω τις ελπίδες 

ταξιδεύω σε ένα κόσμο που βουλιάζει

το κορμί μου το χαράζουν η λεπίδες

η πληγή αιμορραγεί μα δεν με νοιάζει.

Με άφησες μόνο να μετράω αναμνήσεις

και να πείθομαι πως μια μέρα θα γυρίσεις.


Και αν έφταιξα σε αυτό μας το παιχνίδι
δεν ήταν λόγος μονάχο να μ'αφήσεις
στην ζωή μου ήσουν ένα όμορφο στολίδι
μα ο χρόνος τώρα όλα τα έχει σβήσει.


Εύχομαι να είσαι για πάντα ευτυχισμένη
θα σ'αγαπώ όσο δεν σ'αγάπησε κανείς
αν κάποια στιγμή βρεθείς μετανιωμένη
ξέρεις τον δρόμο για να'ρθεις να με βρεις.

Σχοινοβάτης

Μια κατάρα χρόνια τον τραβάει
το κορμί του κρατά βασανισμένα
την ψυχή του τώρα δεν πουλάει
και αναμνήσεις σβήνουν όλο ένα.



Βλέπει όνειρα να καίνε την στιγμή του
σε μπουντρούμια ζει τώρα για χρόνια
χάνει δύναμη μα δείχνει την πυγμή του
για ένα ψεύτικο παιχνίδι με τα πιόνια.



Σχοινοβάτης αιωρείται στο σκοτάδι
σε σκοινί μισό κομμένο που βαστάει
παζαρεύει την ψυχή του με τον Άδη
την ζωή του τόσο άδικα σκορπάει.



Και ξυπνάει πάλη νύχτα φοβισμένος
ξανά ακούει να τραντάζετε το χώμα
είναι χρόνια σε κελί παγιδευμένος
κι η ψυχή του αποδρά από΄το στόμα.

Ο ΑΛΓΚΟΝ

Πάνω σε μαύρο άλογο καλπάζω μοναχός
με χέρια ανοιχτά σαν να μουν αϊτός
φεύγω σε άγνωστο ταξίδι της ψυχής
αφήνοντας πίσω μου Ινδιάνους της Φυλής.



Η μνήμη μου κρατά ιστορίες τις φωτιάς
όταν ο άνεμος φυσούσε να μας κάνει συντροφιά
στην απέραντη πεδιάδα στα ανατολικά βουνά
έχω ένα αστέρι που με κυβερνά.



Τώρα ψάχνω για να βρω τον άνθρωπο τον αστεριών
έχει το όνομα Αλγκον [λευκό γεράκι τον καλών]
ο ουρανός είναι ψηλός και δεν μπορώ να τον δω
πρέπει να ανέβω και γω στον ουράνιο κόσμο τον ψυχών.



Ωωω  μεγάλο πνεύμα που έφτιαξες το σύμπαν
γονατίζω και προσεύχομαι όλα να γίνουν ίδια
να μπορούσε ο ουρανός να κατέβαινε και αυτός
πιο κάτω να μπορώ για να με πάρει ο Αλγκόν.

Μα τελειώνει η ιστορία

Κοιτάω τώρα στο σκοτάδι
η πληγή μου αιμορραγεί
κριμένος μέσα σε  ένα χάδι
χαμένος τώρα σε άλλη γη

Είναι θλιμμένες θεωρίες
στην αλαζονεία των καιρών
γεννιούνται όμως ευκαιρίες
μέσα στις στάχτες ξανά ζω.

Σηκώνω χέρια στον αέρα
ακούω λέξεις του χαμού
νιώθω να έρχεται η ημέρα
του αιώνιου στοχασμού.

Να λυτρώσει από μιζέρια
αδικημένους και φτωχούς
και να κόψουμε τα χέρια
σε αυτούς τους μαστροπούς.

Που μας πίνουνε το αίμα
τόσα χρόνια κυβερνούν
μας φλομώνουνε στο ψέμα
και το κόσμο μας πονούν.

Μα τελειώνει η ιστορία
άλλο δεν μας ξεγελούν
δεν τους δίνουμε ευκαιρία
άλλο πια να κυβερνούν.

Mεθάς με πόνο

Κρατάς κρυμμένες τις ιστορίες
τραβάς τον άσσο απ` το μανίκι,
κοιτάς μπροστά σου τις θεωρίες
κανένας όμως δεν σου ανήκει.

Μεθάς με πόνο κι αυτήν την νύχτα
περνάς μονάχος σε άλλο κενό,
γυρνάς την πλάτη και λες καληνύχτα
τώρα πεθαίνεις σε κάποιο στενό.

Νιώθεις το σώμα να αλαφρώνει
έχεις στα μάτια εικόνες παλιές,
βλέπεις τον χάρο να σε ζυγώνει
υπάρχουν αιτίες σου λέει πολλές.

Φύγε του λες γιατί δεν σε γουστάρω
τα δόντια σου σφίγγεις και προσπαθείς,
ήρθα απαντάει ... την ψυχή σου να πάρω
μόνος σου είσαι ... δεν με βλέπει κανείς.

οι μέρες που φοβόμουνα

Χίλιες στιγμές δεν μπόρεσα
της μοίρας μου φοβέρα
και την ψυχή μου δώρισα
δεν κράτησα την μέρα.

Την μέρα που θα γιόρταζαν
η λογική και η τρέλα
δεν ήξερα πως ονόμαζαν
την φωνή που έλεγε έλα.

Οι μέρες που φοβόμουνα
κίτρινες χλομές μου μέρες
από πάνω σας κρατιόμουνα
δύστυχες θολές μου σφαίρες.

Και το μυαλό που ούρλιαζε
με κράταγε σε σκέψεις
ήταν κοντά και γκρίνιαζε
της τρέλας αυτές οι λέξεις.

Βύθιζες το πλοίο της ζωή σου

Συνήθιζες να κρύβεις το εγώ σου σε μια  ανίατη κίτρινη μιζέρια

ήθελες να βλέπεις τον θυμό σου που πάνω σου χρόνια ξενυχτά

τα λάθη σου κρατούσες ρημαγμένα στα ποιο χλομά σου μεσημέρια

ζητούσες ολόγυρα τ`αστέρια τα μάτια σου δεν μέναν ανοιχτά

Ταξίδευες στα σύνορα του κόσμου μα ήσουν θάλασσα χωρίς ακρογιαλιά

σκέπαζες στην άμμο με τα χέρια τα ναυάγια που δεν θέλεις να μιλάς

μούγκριζες της νύχτες ματωμένος στα όνειρα μίλαγες και ξύπναγες παλιά

έπνιγες την θλίψη της ανίας στα δυο σου χέρια μα τώρα σ΄αρέσει να γελάς

Βύθιζες τον πλοίο της ζωή σου σε μια πεθαμένη ανάσα που όλο προσκυνάς

ξενύχταγες σε ανόητα λημέρια που στον χρόνο ποτέ σου δεν ξεχνάς

άκουγες το ήχο της καρδιά σου μα τώρα μουδιάζεις και ξυπνάς

έπνιγες τους δαίμονες της τρέλας και τώρα ουρλιάζεις και πονάς

 

Ταξίδευες στα σύνορα του κόσμου μα ήσουν θάλασσα χωρίς ακρογιαλιά

σκέπαζες στην άμμο με τα χέρια τα ναυάγια που δεν θέλεις να μιλάς

μούγκριζες της νύχτες ματωμένος στα όνειρα μίλαγες και ξύπναγες παλιά

έπνιγες την θλίψη με τα δυο σου χέρια μα τώρα σ΄αρέσει να γελάς.

Σε κλίμα χωρισμού

Σε κλίμα χωρισμού τώρα μετράω τα κομμάτια μου
όλα μένουν εδώ και όλα γυρίζουνε μες τα μάτια μου
μια σχέσει πρέπει να παίζει σε ωραία παραμύθια
και αν δεν σωθεί να λυτρώνει από το ψέμα η αλήθεια.

Να μην φοβάται το μυαλό να παίρνει αποφάσεις
όταν ραγίζει το γυαλί σε ανούσιες περιστάσεις
να ξεπερνά η λογική τα θέλω της ψυχής μας
να επιστρέφει η καρδιά στο δρόμο της ζωής μας.


Και όπως μου λέγαν οι παλιοί το τραίνο άμα χάσεις
μην λυπηθείς ούτε στιγμή άλλο θα ρθει για να πιάσεις
είναι η ζωή πολύ μικρή για τέτοια στενοχώρια
ζήσε μονάχα να χαρείς και της πίκρες άσε χώρια.

Να μην φοβάται το μυαλό να παίρνει αποφάσεις
όταν ραγίζει το γυαλί σε ανούσιες περιστάσεις
να ξεπερνά η λογική τα θέλω της ψυχής μας
να επιστρέφει η καρδιά στο δρόμο της ζωής μας.

Πάλι κι απόψε

Πάλι κι απόψε της νύχτας θα φανερωθώ

να περιμένω την μορφή σου την χαμένη

και με καπνούς από τσιγάρα θα προσμένει

η ψυχή μου στο σκοτάδι απελπισμένη.

Πάλι κι απόψε  στα ονειρά μου θα χαθώ

για να προσμένω μια αγκαλιά φυλακισμένη

και μια ανάσα μου καυτή  θα περιμένει

των χειλιών την αύρα σου την μαγεμένη.

Πάλι κι απόψε απ τον χάρο θα σωθώ

την ζωή σου θα κρατήσω την δαρμένη

και μες τα μάτια σου θα δω αγριεμένη

αυτή την ομορφιά την τόσο  εγκλωβισμένη.

Πάλι κι απόψε θα σου πω πως σε ποθώ

η οπτασία σου στο νου μου πάντα μένει

και ένα ρίγος το κορμί μου θα προσμένει

αυτή η εικόνα σου η τόσο ερωτευμένη.              

Του ουρανού σου το γαλάζιο

Είναι της χαράς σου φως
της μοίρας σου παιχνίδι
της ψυχής σου ο ρυθμός
και μια αγκαλιά στολίδι.

Του ουρανού σου το γαλάζιο
και της νιότης σου σενάριο
της ελπίδα σου κουράγιο
της γοητείας σου το άγριο.

Της ζωής σου παραμύθι
της καρδιάς σου αυτή οι χτύποι
της ντροπής σου κάποια ήθη
του κορμιού σου αυτοί οι τύποι.

Κι όλα είναι τελειωμένα
άλλα ανούσια κι άλλα ξένα
στο μυαλό σου μπερδεμένα
και στην ηδονή χαμένα.

Ξένοι Καιροί

Ξένοι καιροί σε τυραννούν χωρείς να βλέπεις δύση
και όλα στερεύουν εδώ μα η ώρα δεν θα αργήσει
ξύπνησαν μέσα σου τα όνειρα και πάνε πάρα πέρα
σε ένα παιχνίδι προσπαθείς κάθε νυχτιά και μέρα.


Πνίγεις τα τέρατα του νου μα χάνεις τον καιρό σου
αν δεν τολμήσεις μοναχός να βρεις τον εαυτό σου
μέσα από λάθη και σωστά θα μάθεις την αιτία
όταν βαθιά σου θα πονάς σε αυτήν την ιστορία.

Είναι παιχνίδια  των καιρών αυτά που νιώθεις τώρα
πίκρες και βάσανα περνούν άμα περάσει η ώρα
θα γιατρευτούν η πληγές στο πέρασμα του χρόνου
άμα σκεφτείς ποιο θετικά μες την στιγμή του πόνου.

Και πάντα να κρατάς καλά τον άσωτο εαυτό σου
όταν δεν βρίσκεις γιατρειά από το άρρωστο εγώ σου
και μην ξεχνάς κάθε φορά να νιώθεις ευτυχία
γιατί η ζωή είναι χαρά και όχι δυστυχία...
  

Βαμμένες κόκκινες στιγμές

Βαμμένες κόκκινες στιγμές γυρίζουν πάλι στα σκαλιά
και στα υπόγεια άδοξα τον πόνο ακόμα κουβαλάω
ίσως να είναι μια ελπίδα αυτή η σκέψη απ τα παλιά
ίσως να είναι μια ακαθόριστη στιγμή που δεν πουλάω.


Βαμμένες κόκκινες ελπίδες τον αοράτων η πυγμή
βαμμένα και τα όνειρα αυτών που ρίχνουν τις ριπές
σε ένα ανούσιο παιχνίδι η μοίρα ανοίγει την ρωγμή
των αυτόχειρων που ξέρουν καλά όλα αυτά που είπες.


Βαμμένες κόκκινες πατρίδες πεθαίνουν τώρα μοναχές
χωρίς να ξέρει κάποιος πως ήταν οι μέρες και οι νύχτες
σε αυτόν τον κόσμο προδομένες είναι όλες οι εποχές
βουβά τα στόματα αντικρίζουν αυτές τις καληνύχτες.


Βαμμένες κόκκινες γιορτές ματώνουν τώρα  σε όλα τα πλάτη
και έχει η αλήθεια μια στιγμή μες στον απόηχο της φρίκης
που θα μας φέρει στρατηλάτες για μια ένδοξη εποχή γεμάτη
από ελεύθερες ψυχές για μια γιορτή ανθρωπιάς και νίκης.

τα χρόνια

Τα χρόνια της νιότης μου τώρα πέθαναν και με
άφησαν μόνο στο σκοτάδι να μαζεύω εικόνες
στο μυαλό που μου θυμίζουν εμπειρίες και με
συντροφεύουν κάθε νύχτα στα λειψά μου όνειρα.

Η αλάνα που παίζαμε τα ζεστά καλοκαίρια
δεν υπάρχει πια στην θέση της φύτρωσαν
μπετά και σίδερα που αφήνουν επισκέπτες.

Τώρα τίποτα ποια δεν είναι το ίδιο τα κοντά
παντελονάκια μίκρυναν και γίνανε σκελέες
και η σφεντόνα μου που σάπισε δεν πετά ποια
της πέτρες.

Μα ούτε τα πρώτα μας φιλιά δεν μείνανε
ούτε τα ραβασάκια στα όμορφα κορίτσια
ούτε και αυτός ο κόμπος στον λαιμό που
έπνιγε τον φόβο του πρώτου μας έρωτα.


Όλα τώρα άλλαξαν ποία και στην θέσει τους
μπήκαν τα γερατειά και αυτά τα άχαρα και
μουσκεμένα βράδια να κοιτάω το ταβάνι
με τόσο μίσος.

Τα χρόνια που μείνανε τα βαδίζω από βαριά
φορτία που μου κόβουν λίγο λίγο την ανάσα
και προσπαθώ να μην σκέφτομαι τον θάνατο τώρα πια...

Άπλωσα τα φύλλα της ψυχής σου

Άκουσα τον ήχο της πνοής σου
είχε μια αύρα μαγεμένη
κοίταξα μέσα στην ψυχή σου
είδα μια ομορφιά θλιμμένη.

Άλλαξα την πλώρη της βραδιάς μου
χάραξα δρόμο θετικό
άνοιξα την πόρτα της καρδιάς μου
άγγιξα κορμί μεθυστικό.

Άπλωσα τα φύλλα της ψυχής σου
σε ένα έρωτα μοναδικό
άφησα της στάλες της βροχής σου
να τρέχουν σαν αερικό.

Σκούπισες τα δάκρυα της ζωής σου
με ένα χάδι ερωτικό
άκουσα τα λόγια της στιγμής σου
φίλησα κορμί ηδονικό.

Ένιωσες στα βάθη του κορμιού σου
μια κυριαρχία εκπληκτική
δεν είναι πλάνη του μυαλού σου
είναι μια τάση ερωτική.

Ξεχασμένες αναμνήσεις

Ξεχασμένες αναμνήσεις με περικλείουν στο σκοτάδι
στα βάθη της ψυχής μου αφήνουν γλυκά ένα σημάδι
να μου θυμίζουνε στιγμές που ο χρόνος δεν της άγγιξε
βαθιά είναι τώρα τα σημάδια μα ο πόνος δεν το διάλεξε.


Ξεχασμένες αναμνήσεις μες του χρόνου τα γιοφύρια
με πηγαίνουν λίγο πίσω στης ζωής μου τα ζαφείρια
αναλλοίωτες στιγμές σαν έζησα και μαζί τώρα γέρασα
και τα χρόνια όλα φύγανε μα καθόλου δεν τα ένιωσα.


Σαν παιδί ακόμα νιώθω που κρατάει τα παιχνίδια
μα στου Αιόλου το νησί θα σαλπάρω με στολίδια
να ζητήσω μία χάρη και τον χάρο θα τον στρέψω
τους ανέμους να κρατάει την ψυχή να αγναντέψω.

Μέρες και νύχτες

Μέρες και νύχτες γλιστρούν από μπροστά μου
γελούν και κλαίνε περνούν λίγο από κοντά μου
κοιτούν δειλά δεν μιλούν και ξαφνικά μεθούν
ρωτούν που πάνε δεν απαντώ με προσπερνούν.


Μέρες και νύχτες φευγαλέες άλλες πολύ μοιραίες
μπερδεμένες,θαρραλέες μικρές μα και ωραίες
μουντές καυτές άλλες ανούσιες ματωμένες
μέρες και νύχτες άρρωστες γκρίζες μουδιασμένες.


Και γώ να ζω εδώ σαν κλόουν σε παράσταση
να ταυτίζομαι μαζί τους σε ανεξήγητη κατάσταση
να απλώνουν το χέρι να με πάρουνε μαζί τους
μέρες και νύχτες δειλές με κλίνουν στο κελί τους.

Πικρές αλήθειες

Πικρές αλήθειες με πονούν και θέλω να αφήσω
λόγια βαριά με κυβερνούν και θέλω να μεθύσω
όλα όσα έχω στην καρδιά απόψε θα τα σβήσω
και αν δεν βρω την γιατρειά το χάρο θ'αντικρίσω.



Μου πες πως είχα αφεθεί στου χρόνου τη ρουτίνα
πως έπαψα να σε ποθώ όπως τα χρόνια εκείνα
μα εγώ σου λέω αγάπη μου πως σ'αγαπώ ακόμα
και τίποτα δεν άλλαξε στου έρωτα το χρώμα.



Μου πες λοιπόν πως έσβησε το λαμπερό σου αστέρι
και τη ζωή μας σκότωσα με δίκοπο μαχαίρι
αιμάτωσε και έτρεξε το αίμα στην καρδιά σου
και έχασες το νόημα να ζω εγώ κοντά σου.

Μπερδεμένες καταστάσεις

Παράξενες εκφράσεις στον κόσμο οι προτάσεις
πρόσωπα αδιάκριτα μουντά και αντιδράσεις
λεγόμενα αδιάντροπα και συνεχώς κατάλληλα
διχασμένα πρόσωπα μα της σιωπής παράλληλα.


Μπερδεμένες καταστάσεις μα και λίγες οι εμφάσεις
ταξιδιάρικα πιστεύω με παγωμένες στάσεις
οι ζωές μας καθώς πρέπει μα χαμένες στα δεν πρέπει
δύσκολα  βαριά φορτία που ο έρωτας δεν βλέπει.


Συναισθήματα καριέρας μες τα κύματα της μέρας
φευγαλέες ιστορίες και σε λύματα ξενέρας
τελειωμένες καταστάσεις σε ανούσιες περιστάσεις
έχουμε όλοι μας ξεφύγει μα γκουρμέ φριχτές οι τάσεις.


Παίζουμε σηκέ παιχνίδια σε όλα αυτά τα παραμύθια
και τα πούρα της Αβάνας που τα κάψαμε στα αλήθεια
ούτε ευρώ για παξιμάδι δεν μας έμεινε στο ράφι
ξύπνα λέω στο μυαλό μου πριν να πάνε όλα στράφι.

O θαλασσόλυκοs

Σε όλα αυτά που είδα στου κόσμου τα ταξίδια
έγιναν στιχάκια όμορφα της μοίρας μου στολίδια
κι ένα τιμόνι κράταγα σαράντα χρόνια ασπίδα
για να κερδίζω πάντοτε της πλώρης την παρτίδα.

Ξέροντας οι θάλασσες πολλά μουν χαν κρυμμένα
γιατί του θαλασσόλυκου τα χρόνια είναι χαμένα
μα ήταν όνειρο ζωής αυτή η φυγή στα ξένα
κι ας πάλευα στα κύματα τα τόσο αγριεμένα.


Μια φορά στο μακρινό Μπαλί που ήμουνα θλιμμένος
ναύτης με κέρασε ρακί να πιω και ήταν μεθυσμένος
και μια βραδιά καλοκαιριού Μαγιόρκα Ισπανίας
πίναμε ρούμι δροσερό σε κύματα ανίας.

Εικόνες μένουν στο μυαλό και πως να τις ξορκίσω
τις σκέψεις μου στα πέλαγα για πάντα θα να αφήσω
τα χρόνια μου ήτανε πολλά μα εγώ γυρίζω πίσω
για το ταξίδι της ψυχής το χάρο να αντικρίσω.

Είναι τα όνειρα νεκρά

Τώρα που στέκομαι εδώ μες στης ζωής τον δρόμο
βρίσκω σημάδια των καιρών που βάσταγα στον ώμο
είναι στυγνά και γρήγορα τις μοίρας μου τα χρόνια
θυμάμαι που μου έλεγες σαν κοίταζα τα πιόνια.


Είναι θολά και εφήμερα τα χρόνια που έχω γράψει
με της βαλίτσες μου σκυφτός κανείς δεν θα με ψάξει
ότι και αν κράτησα απ' της ζωή το νήμα έχω πιάσει
και της αλήθειας μου το φως εγώ έχω δαμάσει.

Είναι τα όνειρα νεκρά που έχω στο μυαλό μου
σαν ακροβάτης μοναχός μέσα στον βωμό μου
έχω ένα άγγελο ξανθό να δείχνει την πορεία
για της ψυχής μου τον παλμό μέσα στην αμαρτία.


Είναι λυτά και αδιάφορα τα λάθη που έχω φτιάξει
γιατί δικάζομαι χωρείς το πνεύμα να έχω αλλάξει
και τώρα που τελειώσανε της μοίρας τα ταξίδια
κόβω τα όμορφα φτερά που είχα για πυξίδα.

Μια ηλιαχτίδα που περνά

Μια ηλιαχτίδα που περνά τις γρίλιες τις ψυχής μου
με ξεσηκώνει και πετά τα φύλλα τις ζωής μου
και μου θυμίζει το μυαλό εικόνες μουδιασμένες
τις σχέσεις μου απ΄τα παλιά που είναι πεταμένες.


Δύσκολο είναι για να βρεις το άλλο μισό σου ταίρι
όταν οι έρωτες πονούν σε κόβουν σαν μαχαίρι
μα εσύ πάντα προσπαθείς για την ιδανική σου αγάπη
και όταν την βρεις δεν θα ξεχνάς μην είναι αυταπάτη.


Οι σχέσεις είναι ένας λαχνός τραβάς και περιμένεις
κάνεις και όνειρα πολλά τον κλήρο να προσμένεις
πως θα σου αλλάξει την ζωή αυτοί η ευκαιρία
μα την τύχη σου ξέρεις καλά σε αυτήν την ιστορία.

Μες του Μάνου το κουτούκι

Μες του Μάνου το κουτούκι
ήρθε ο Γιώργης με μπουζούκι
κι ο Βαγγέλης με το ντέφι
απόψε θα έρθουμε σε κέφι.

Βάλε και συ ρε θανασάκη
να πιούμε όλοι το ουζάκι
και όταν έρθουμε σε ζάλη
θα πιούμε όλο το μπουκάλι.

Απ το μπουκάλι του καπνού
πάμε φύγαμε για αλλού
στις μαστούρας μας την πλάνη
γίναμε όλοι μας τζιμάνι.

Ρίξε βρε Γιώργη τη πενιά
μες του Μάνου την γωνιά
για να μείνει η μαστούρα
κέρνα μας καμία τζούρα.

Σε έναν άλλον χωροχρόνο

Κάποτε σε έναν άλλον χωροχρόνο 
έριξα σκουριασμένη άγκυρα
στο πλοίο της αγάπης χωρίς να νιώθω τύψεις....

Ήμουν προβληματισμένος και εγκλωβισμένος 
μέσα στον ίδιο μου τον εαυτό....
Επειδή δεν το θέλησα εγώ άλλα επειδή 
μου το επέβαλαν άλλη 

Αλήθεια γιατί να πιστεύω 
σε ανούσια συμπλέγματα χωρίς να 
εισπράττω γνώση....
Προσπάθησα να εμπλουτίσω το πνεύμα μου
στα τέσσερα στοιχεία της φύσης αλλά δεν μπόρεσα
γιατί είχα αφεθεί στον υλικό κόσμο.

Τώρα πιστεύω να το καταφέρω γιατί 
τηρώ τους άγραφους νόμους

Ελεύθερος πια ζω το όνειρο μου σε αυτό 
το πολύτιμο και πλούσιο
βουνό κάτω από τον αιωνόβιο πεύκο....

Έχω όλο τον χρόνο να μελετήσω τον μέσα μου 
κόσμο γιατί μόνο τότε  θα γίνω σοφός και όχι μορφωμένος.

Η Νεραϊδα του νερου

Καθισμένος πάνω στον βράχο μετράω τα κύματα

που θα σε φέρουν ξανά κοντά μου

άραγε θα είμαι τυχερός να βρεις στην θάλασσα

το γράμμα που σου έχω στείλει

Έχει μια γλυκιά μυρωδιά απόψε η αλμύρα

μα εγώ δεν σκέφτομαι τίποτα παρά μόνο 

απλώνομαι στην νύχτα και προσμένω

το άγγιγμα σου πάλι

  

Μα το ξέρω πως δεν θα ρθείς γλυκιά μου

Νεράιδα του νερού

Αν μπόρεσα κάποτε να γευτώ της νιότης σου

το στερνό  σημάδι

ήταν γιατί σε έψαξα στην κάθε φυσαλίδα

του μαγικού νερού σου

Δεν γνώρισα τίποτα πιο σπουδαίο παρά

μόνο εκείνη την νυχτιά που στο πρόσωπό μου

ένιωσα το φιλί απ'τα δικά σου χείλη

μα τώρα έχουν περάσει ώρες μέρες χρόνια

και ατέλειωτη αιώνες....

Ο βράχος έχει ματώσει από τα κύματα που

άσπλαχνα τον δέρνουν....

μαζί του δέρνομαι και εγώ καμπουριασμένος

μέρα νύχτα....

και ακόμα περιμένω να φανείς.

Αχ βρε ζωή μικρή

Ποτέ δεν γνώρισα γιατί να είμαι τόσο ξένος
σε όλα μου τα όνειρα να νιώθω σαν χαμένος
αφού το ξέρεις ρε ζωή μας έχεις μαγεμένους
μας πηγαίνεις εύκολα σε τόπους πουλημένους.


Είναι γλυκιά πολύ γλυκιά αυτή η εμπειρία
το να ξυπνάς κάθε πρωί να νιώθεις ευφορία
τον αγαπάς η να πονάς να κλαις και να γελάς
να κάνεις όνειρα πολλά με τη ζωή σου να μεθάς.

Αχ βρε ζωή μικρή της μοίρας μας σεργιάνι
ένα ταξίδι προς το θάνατο ένας ένας κάνει
όλοι το ξέρουμε λοιπόν ότι δεν θα ζούμε αιώνια
σταμάτα βρε ζωή πικρή να μας πετάς σαν πιόνια.


Είναι η ζωή πολύ μικρή και ο θάνατος μεγάλος
δεν προλαβαίνεις να χαρείς και πας σε κόσμο άλλο
σαν τα ερείπια ενός σπιτιού κρεμιούνται οι ζωές μας
και πίσω τίποτα δεν μένει πια μα μόνο οι ψυχές μας.

Χωρίς να νοιώθω τίποτα

Χωρίς να νοιώθω τίποτα ξυπνάω κάθε μέρα
όλα τα έχω στο μυαλό κι όλα τα κάνω πέρα
όλα μου φαίνονται γνωστά κι ας ξέρω που βαδίζω
μα τα θηρία που μεθώ δεν ξέρω πια να ορίζω.

Κακές συνήθειες με κρατούν μα θέλω να αφήσω
λίγη χαρά θέλω να δω κι ας πρέπει να δακρύσω
φτάνει του λέω του μυαλού να κάνεις τα ταξίδια
μα η ψυχή με κυβερνά κι όλα μου φαίνονται ίδια.


Κουράστηκα το ομολογώ να πίνω τις ουσίες
που μου ρημάζουν το μυαλό σε τέτοιες συνουσίες,
θέλω να φύγω απ το τριπ με μιας για να γλιτώσω
έτσι μια μέρα να σωθώ το δράκο να σκοτώσω.

Ένας αέρας

Ένας αέρας που φυσά απόψε στην ψυχή μου
με σπρώχνει λίγο και περνά στην άχρωμη ζωή μου
είναι δραπέτης στα παλιά Ιούδας πουλημένος
κλαίει για λίγο σιγανά και φεύγει μεθυσμένος


Είναι πανούργος φθονερός και θέλει το κακό μου
κι αν τον εμπιστεύτηκα δεν ήταν για καλό μου
άλλες φορές χαμογελά και θέλει να με νιώσει
κι άλλες φορές με πολεμά εμένα να σκοτώσει


Λέει και ψέματα πολλά μπορεί να σε μπερδέψει
όταν αφήνεσαι με μίας μες τη δική του σκέψη
γι αυτό λοιπόν ξεκάθαρα να δείξεις την πορεία
και βάλε αντρεία στην καρδιά  σ αυτήν την ιστορία