Mεθάς με πόνο

Κρατάς κρυμμένες τις ιστορίες
τραβάς τον άσσο απ` το μανίκι,
κοιτάς μπροστά σου τις θεωρίες
κανένας όμως δεν σου ανήκει.

Μεθάς με πόνο κι αυτήν την νύχτα
περνάς μονάχος σε άλλο κενό,
γυρνάς την πλάτη και λες καληνύχτα
τώρα πεθαίνεις σε κάποιο στενό.

Νιώθεις το σώμα να αλαφρώνει
έχεις στα μάτια εικόνες παλιές,
βλέπεις τον χάρο να σε ζυγώνει
υπάρχουν αιτίες σου λέει πολλές.

Φύγε του λες γιατί δεν σε γουστάρω
τα δόντια σου σφίγγεις και προσπαθείς,
ήρθα απαντάει ... την ψυχή σου να πάρω
μόνος σου είσαι ... δεν με βλέπει κανείς.

οι μέρες που φοβόμουνα

Χίλιες στιγμές δεν μπόρεσα
της μοίρας μου φοβέρα
και την ψυχή μου δώρισα
δεν κράτησα την μέρα.

Την μέρα που θα γιόρταζαν
η λογική και η τρέλα
δεν ήξερα πως ονόμαζαν
την φωνή που έλεγε έλα.

Οι μέρες που φοβόμουνα
κίτρινες χλομές μου μέρες
από πάνω σας κρατιόμουνα
δύστυχες θολές μου σφαίρες.

Και το μυαλό που ούρλιαζε
με κράταγε σε σκέψεις
ήταν κοντά και γκρίνιαζε
της τρέλας αυτές οι λέξεις.

Βύθιζες το πλοίο της ζωή σου

Συνήθιζες να κρύβεις το εγώ σου σε μια  ανίατη κίτρινη μιζέρια

ήθελες να βλέπεις τον θυμό σου που πάνω σου χρόνια ξενυχτά

τα λάθη σου κρατούσες ρημαγμένα στα ποιο χλομά σου μεσημέρια

ζητούσες ολόγυρα τ`αστέρια τα μάτια σου δεν μέναν ανοιχτά

Ταξίδευες στα σύνορα του κόσμου μα ήσουν θάλασσα χωρίς ακρογιαλιά

σκέπαζες στην άμμο με τα χέρια τα ναυάγια που δεν θέλεις να μιλάς

μούγκριζες της νύχτες ματωμένος στα όνειρα μίλαγες και ξύπναγες παλιά

έπνιγες την θλίψη της ανίας στα δυο σου χέρια μα τώρα σ΄αρέσει να γελάς

Βύθιζες τον πλοίο της ζωή σου σε μια πεθαμένη ανάσα που όλο προσκυνάς

ξενύχταγες σε ανόητα λημέρια που στον χρόνο ποτέ σου δεν ξεχνάς

άκουγες το ήχο της καρδιά σου μα τώρα μουδιάζεις και ξυπνάς

έπνιγες τους δαίμονες της τρέλας και τώρα ουρλιάζεις και πονάς

 

Ταξίδευες στα σύνορα του κόσμου μα ήσουν θάλασσα χωρίς ακρογιαλιά

σκέπαζες στην άμμο με τα χέρια τα ναυάγια που δεν θέλεις να μιλάς

μούγκριζες της νύχτες ματωμένος στα όνειρα μίλαγες και ξύπναγες παλιά

έπνιγες την θλίψη με τα δυο σου χέρια μα τώρα σ΄αρέσει να γελάς.

Σε κλίμα χωρισμού

Σε κλίμα χωρισμού τώρα μετράω τα κομμάτια μου
όλα μένουν εδώ και όλα γυρίζουνε μες τα μάτια μου
μια σχέσει πρέπει να παίζει σε ωραία παραμύθια
και αν δεν σωθεί να λυτρώνει από το ψέμα η αλήθεια.

Να μην φοβάται το μυαλό να παίρνει αποφάσεις
όταν ραγίζει το γυαλί σε ανούσιες περιστάσεις
να ξεπερνά η λογική τα θέλω της ψυχής μας
να επιστρέφει η καρδιά στο δρόμο της ζωής μας.


Και όπως μου λέγαν οι παλιοί το τραίνο άμα χάσεις
μην λυπηθείς ούτε στιγμή άλλο θα ρθει για να πιάσεις
είναι η ζωή πολύ μικρή για τέτοια στενοχώρια
ζήσε μονάχα να χαρείς και της πίκρες άσε χώρια.

Να μην φοβάται το μυαλό να παίρνει αποφάσεις
όταν ραγίζει το γυαλί σε ανούσιες περιστάσεις
να ξεπερνά η λογική τα θέλω της ψυχής μας
να επιστρέφει η καρδιά στο δρόμο της ζωής μας.