Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Ο ΑΛΓΚΟΝ

Πάνω σε μαύρο άλογο καλπάζω μοναχός
με χέρια ανοιχτά σαν να μουν αϊτός
φεύγω σε άγνωστο ταξίδι της ψυχής
αφήνοντας πίσω μου Ινδιάνους της Φυλής.



Η μνήμη μου κρατά ιστορίες τις φωτιάς
όταν ο άνεμος φυσούσε να μας κάνει συντροφιά
στην απέραντη πεδιάδα στα ανατολικά βουνά
έχω ένα αστέρι που με κυβερνά.



Τώρα ψάχνω για να βρω τον άνθρωπο τον αστεριών
έχει το όνομα Αλγκον [λευκό γεράκι τον καλών]
ο ουρανός είναι ψηλός και δεν μπορώ να τον δω
πρέπει να ανέβω και γω στον ουράνιο κόσμο τον ψυχών.



Ωωω  μεγάλο πνεύμα που έφτιαξες το σύμπαν
γονατίζω και προσεύχομαι όλα να γίνουν ίδια
να μπορούσε ο ουρανός να κατέβαινε και αυτός
πιο κάτω να μπορώ για να με πάρει ο Αλγκόν.

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Μα τελειώνει η ιστορία

Κοιτάω τώρα στο σκοτάδι
η πληγή μου αιμορραγεί
κριμένος μέσα σε  ένα χάδι
χαμένος τώρα σε άλλη γη

Είναι θλιμμένες θεωρίες
στην αλαζονεία των καιρών
γεννιούνται όμως ευκαιρίες
μέσα στις στάχτες ξανά ζω.

Σηκώνω χέρια στον αέρα
ακούω λέξεις του χαμού
νιώθω να έρχεται η ημέρα
του αιώνιου στοχασμού.

Να λυτρώσει από μιζέρια
αδικημένους και φτωχούς
και να κόψουμε τα χέρια
σε αυτούς τους μαστροπούς.

Που μας πίνουνε το αίμα
τόσα χρόνια κυβερνούν
μας φλομώνουνε στο ψέμα
και το κόσμο μας πονούν.

Μα τελειώνει η ιστορία
άλλο δεν μας ξεγελούν
δεν τους δίνουμε ευκαιρία
άλλο πια να κυβερνούν.

Όσο κι αν θες

Κοίτα εγώ δεν το μπορώ Να καταστρέφομαι έτσι εδώ Κοίτα εγώ δεν σου μιλώ Στα παραμύθια μένω εκτός. Ρ: Όσο κι αν θες μη με πονάς Αν σ' αγα...