Αόρατο κελί

Ήρθε ο χειμώνας ο βαρύς και έξω βρέχει 
με μια πένα σου για χρόνια προσπαθείς 
να γράψεις αυτά που δεν έγραψε κανείς 
και για όλα τα άλλα που ο κόσμος δεν αντέχει.


Ώμος το ένιωσες και συ προτού το γράψεις 
να τρέχει μπρος σου ένα αόρατο κελί 
να μην σε αφήνει την ψυχή σου για να ψάξεις 
την ζωή σου να αρπάξεις νοσταλγείς 
και αυτή να σου γλιστράει σαν το χέλι.


Μα να ξέρεις εσένα δεν σε άγγιξε ο πόνος
γιατί η άνθρωποι δεν νοιάζονται πληγώνουν 
για τα όνειρα που πάντα τους τελειώνουν 
είναι η φύση τους παράξενα ψυχρή δραπέτης μόνος.


Κι είσαι τώρα χρόνια ανήμπορος και κουρασμένος 
σκυφτός διαβάτης σε μια πόλη εγκλωβισμένος 
δεν σε νοιάζει τελικά που δεν μπορείς 
να γράψεις αυτά που δεν έγραψε κανείς 
και για όλα τα άλλα που ο κόσμος δεν αντέχει.