Μήπως ήρθε η ώρα;

Μήπως ήρθε η ώρα να κοιτάξεις ποιος είσαι
για να μάθεις τι κάνεις την αυλαίας σου κλείσε
στα σκοτάδια σου ψάξε τα κομμάτια σου σμίξε
μήπως ήρθε η ώρα τα προβλήματα λύσε.


Μήπως ήρθε η ώρα να ανοίξεις της πύλες
την ψυχή για να σπρώξει να γράψει της ρίμες
στα τεφτέρια σου άσε της χάρες μα και λύπες
στα όνειρα σου να αρπάξεις τις στιγμές σου εκείνες.


Τα σκουπίδια σου κάψε την πανοπλία σου φορά
παρακάτω θα τα βρεις στο μονοπάτι προχώρα
άστα πίσω μην ψάξεις γιατί έρχεται η ώρα
να κερδίσεις το αύριο να σμιλεύσεις το τώρα.


Και αν κάποιοι σου στήσανε κείνα τα χρονιά
πλεκτάνη μεγάλη με πειραγμένα τα πιόνια
τώρα ήρθε η ώρα να τους δείξεις ποιος είσαι
στης αληθείας το χάδι το ψέμα τους σβήσε.

ψεύτικα λόγια

Με μια ελπίδα που χρόνια περιμένεις

κοντά σου να ρθει συνέχεια προσπαθεί

σαν κάτι να άλλαξε νομίζεις και επιμένεις

μα της τύχης το λουλούδι έχει τώρα μαραθεί.

Πολλοί σου έλεγαν πως θα αλλάξουν όλα

και πως θα βρεις και συ το μαγικό κλειδί

κάποιοι σε φλόμωσαν με ψεύτικα λόγια

και κάποιοι σε βοήθησαν με μαγικό ραβδί.


Πέρασες δύσκολα το ξέρω το είδαν όλοι
τίποτα δεν κερδίζετε σε τούτοι την ζωή
σκύβεις το κεφάλι σε μια ερειπωμένη πόλη
να αλλάξεις θέλεις ένα ηλιόλουστο πρωί.


Κράτα λοιπόν γερά το πλοίο της ζωής σου

και μην φοβάσαι πια μην πέσεις και πνιγείς

άλλωστε εσύ κρατάς τα γκέμια της ψυχής σου

και όχι τα ψεύτικα λόγια μιας νοσηρής στιγμής.

Η μοίρα

Βρε νύχτα που με θόλωσες με πάθος
κανε πέρα άσε με να βρω μονάχος
του παράδεισου η της κόλασης σκοπό
χαμογέλα λίγο δεν με νοιάζει κι ας κοπώ.


Φτάνει ποια να με πουλάς ρε μοίρα
έχω μέσα μου αβάσταχτη πλημμύρα
δεν μπορώ να νιώθω τόσο χάλια
η καρδιά σπάει σε αμέτρητα ρετάλια.


Το μυαλό μου τώρα πια με ταξιδεύει
έχω πόνο στην ψυχή μου που στερεύει
έχω μέσα μου ατάραχη ελπίδα
και ας μένουνε η φαίνονται τα πάντα ίδια.


Έτσι περιμένω τόσα χρόνια σε ένα τρένο
που για πάντα βρίσκετε ερειπωμένο
να μουγκρίζει μέσα του καρβουνιασμένο
για να με ταξιδέψει σε ένα θάνατο αγριεμένο.

Τα απόκρυφα μονοπάτια της σκέψεις μου

Μέσα στα απόκρυφα μονοπάτια της σκέψης μου,
αιχμαλωτίζω τον ίδιο μου τον εαυτό, με εικόνες
βγαλμένες από βουβό κινηματογράφο,
με λέξεις πρόθυμες να εκτεθούν στην λάμψη του
αλλοπρόσαλλου και μυστηρίου κόσμου μου.

Κοιτάζοντας το χιόνι αντιλαμβάνομαι πως
τίποτα δεν μένει ανικανοποίητο στο βάθρο της
ανευθυνότητας περιμένοντας το σκοτάδι.

Μια κουβέντα, ένα πρόσωπο, ένα χάδι,
εμφανίζονται μέσα σε λέξεις, χαρίζοντας
έννοιες που ντρέπονται να φανούν δυνατές
πάνω στα μίζερα και κουφά βλέμματα ανθρώπων,
που σχηματίζουν ασπρόμαυρους κλόουν με
πράσινα μάγουλα και κόκκινες μύτες.

Το ρυάκι που τρέχει αδιάκοπα ανάποδα στον χρόνο,
σχηματίζει κρυφές ρωγμές σε έναν χώρο που τίποτα
δεν κυλάει το ίδιο, όπως το να ονειρεύονται οι
άνθρωποι ότι υπάρχουν και ζουν για πάντα μαζί.

Σήμερα πήρα το θάρρος να γράψω σκέψεις της
οποίες είχα αφήσει καιρό να γουρμάσουν όπως
γουρμάζει ένα φρούτο πάνω σε μια καλοσχηματισμένη
ρίζα, περιμένοντας να ταξιδέψει και αυτοί στον
μουδιασμένο και χαζό μας κόσμο, σε έναν κόσμο που
τίποτα δεν υφίσταται και τίποτα δεν μένει για πάντα
κομψό.

Τα όνειρα που έκανα από παιδί κατακερματίζονται ένα ένα
όχι γιατί το επέλεξα εγώ άλλα γιατί τα μαστίγωσαν οι
άνθρωποι πριν καλά καλά βρουν ψυχή για να πετάξουν.

Σε μια αιωνιότητα δεν προσέχουμε τα υποσυνείδητα
μηνύματα που έχουν σταλεί στον συνειδητό μας κόσμο
από τους μέντορες της τύχης και κατά συνέπεια
εγκλωβιζόμαστε σε αυτόν τον υλικό κύκλο του ψεύτικου
κόσμου μας.

Τα φτερωτά ψέματα υπάρχουν για να μας θυμίζουν πως
τίποτα δεν έγινε τυχαία χωρίς κάποιος πρώτα να
γκρεμίσει της αλήθειες.

Η κλεψύδρα της σχετικότητας μας καθιστά υπεύθυνους
για το πως θα κυλήσουμε στον χρόνο και στο χώρο χωρίς
να γίνουμε αντιληφθεί από τον ίδιο μας τον εαυτό.